به ناقوسی دل امشب از جنون خورده ست پهلویی

بر این نه دیر آتش می زنم سر می دهم هویی

ز فیض وحشتم همسایهٔ جمعیت عنقا

چو دل دارم به پهلو گوشهٔ از عالم آنسویی

به هر بی دست و پایی سیر گلزاری دگر دارم

سرشکی رفته ام از خویش اما تا سرکویی

بساط خاک عرض دستگاهم برنمی دارد

چو ماه نو به گردونم اگر بالم سر مویی

محیط ناز کانجا زورق دلهاست توفانی

حبابش گردش چشم است و موج ، ایمای ابرویی

خم هر سطر سنبل صد جنون آشفتگی دارد

درین گلشن مگر واکرده ای طومار گیسویی

ختن می گردد از ناف غزالان کاسه ها برکف

سزد کز زلف مشکینت کند دریوزهٔ بویی

سری داربم الفت نشئهٔ سودای فرمانت

به جولانگاه تسلیم از تو چوگانها ز ما گویی

نوای عندلیبان نکهت گل شد در این صحرا

مگر مینا به قلقل واکشد حرف از لب جویی

زمنزل نیست بیرون هر چه می بینی درین صحرا

تو بنما جاده تا من هم دهم عرض تک وپویی

شعور آیینهٔ بیطاقتی ترسم کند روشن

به خاک بیخودی دارد غبارم سر به زانویی

به یک عالم ترشرو کارم افتاده ست و ممنونم

شکست رنگ صفرای طمع می خواست لیمویی

ز خواب بیخودی مشکل که بردارم سر مژگان

به زیر سایه ام دارد نهال ناز خودرویی

به خاک عاجزی چون بوریا سرکرده ام بیدل

مگر زین ره نشانم نقش آرامی به پهلویی